Avé Maria – ‘Zalig zij die geloven in…’
Allen te koop in ‘Non Moodschop’ Grijze-Zustersstraat 4, Kortrijk of via carlo.herpoel@gmail.com
Carlo Herpoel geeft ‘Het Maria’ letterlijk een nieuw leven en een nieuwe betekenis. Nadat ze door zijn handen zijn gepasseerd, is geen enkel beeldje nog identiek. Ze krijgen wat ze nooit hebben gehad, een identiteit. Carlo combineert ze met andere verloren voorwerpen, geeft ze een nieuwe kleur, vaak ook een nieuw hoofd. Wat eerder een loos plastieken consumptiegoed was, wordt nu een object van verwondering, van verbazing. Carlo bekritiseert niet Maria, hij houdt alle respect voor wie er een houvast aan heeft, maar hij steekt de draak met de wegwerpmaatschappij. Maria is géén wegwerpfles.
Al eeuwenlang, we moeten zelfs spreken over millennia, maakt Onze Lieve Vrouw als moeder van God deel uit van onze cultuur. Ze werd aanbeden, als godin vereerd, opvolgster van Isis met het kindje Horus, maar vooral als symbool van een eenvoudige vrouw uit Nazareth die iets alledaags deed: een kind krijgen en opvoeden, en daarom vereerd wordt. Er is een tweede traditie, die uit nog vroeger tijden stamt. Heilige bronnen, heilig water. Puur heidens maar ook heel diepgeworteld. Een verering van het goddelijke in de natuur in de vorm van fris klaterend bronwater.
In Lourdes komen die twee lijnen samen. Maria met heilig water. Bedevaarders komen geneeskrachtig water putten uit een bron die Maria heeft doen ontstaan voor Bernadette. Maar daar stopt het verhaal niet. Er ontstond commercie. De heilige maagd werd een plastiek flesje. Je kon nog net niet haar hoofd maar wel haar kroon afvijzen om ze met water te vullen. Massaproductie voor massareligie. Maria als consumptieartikel. Eenheidsworst ook, honderdduizenden identieke mariaflesjes, in een flets blauw kleurtje. Mariatjes die vandaag niet meer in de huiskamers tentoon staan, maar hun weg zoeken door de rommelmarkten en inboedelopruimingen. (Tekst Mike van Acoleyen)
Carlo Herpoel 